بازی نکردن کودک با همسالان می تواند دلایل مختلفی داشته باشد اما هرچه هست اصلاً به نفع کودک نیست. بازی راهی است که کودک از همان بدو تولد می تواند از آن طریق با خود و دنیای اطرافش آشنا شده و موجب تقویت ابعاد مختلف جسمی، حرکتی، شناختی، ذهنی و فکری او شود. اهمیت بازی در علم روانشاسی کودک تا حدی مهم تلقی می شود که از آغاز تولد برای آنان بازی هایی طراحی و معرفی شده که می بایست با نظارت والدین یا مربیان انجام شود. این بازی ها کودک را برای مواجه با دنیای واقعی و بزرگسالی و درک صحیح تری از آن آماده می کند. بازی‌های انفرادی و گروهی، بازی با والدین و مربیان و بازی با اسباب بازی همگی اگر به‌صورت هدفمند انجام شود بسیار ارزشمند هستند. از طریق بازی می توان تعادلی بین درون گرایی افراطی، هیجان و برون گرایی ایجاد نمود.
علت بازی نکردن کودک با همسالان
ارتباط برقرار نکردن کودک با دیگر کودکان با مسالان با دیگران اگر به درستی توسط والدین و مربیان علت یابی و ارزیابی شود، می تواند سبب از بین رفتن بسیاری از مشکلاتی شود که شاید تا قبل از آن متوجه آن نبودند. از این رو توجه و حضور والدین در بازی کودکان نه تنها موجب تقویت رابطه آنها با کودکان می شود بلکه از این طریق می توان به روحیات، علاقمندی ها، استعداد و توانایی فرزندان و حتی مشکلات روحی و جسمی آنان پی برده و به راحتی از طریق متخصصان نسبت به رفع آنها اقدام نمود. اگر والدین وقت کافی ندارند میتوانند کودک خود را به خانه بازی ببرند. در واقع کودکان از طریق بازی مکنونات ذهنی و جسمی خود را به نمایش می گذارند. پس بازی نکردن کودک با همسالان نیز می تواند ریشه در ذهن و جسم کودک داشته باشد. از مهمترین دلایل عدم بازی کودک با دیگران می توان به موارد زیر اشاره نمود:
- درون گرایی
- انزوا طلبی
- عدم اعتماد به نفس
- خجالتی بودن
- مشکلات جسمی یا ضعف جسمی مانند کمبود آهن، تنگی نفس یا اشکال در دید
- سلطه گری و پرتوقعی
- پرخاشگری
- اضطراب
- طرد شدگی از سوی هم بازی ها
- شیوه های تربیتی نا مناسب والدین
دلایل بازی نکردن کودک با اسباب بازی
نقش و اهمیت اسباب بازی در زندگی کودک فراتر از تنها یک وسیله سرگرمی است. از این‌رو روانشناسی اسباب بازی باید مورد توجه والدین و مربیان کودک باشد. بعضاً مشاهده می شود که کودک نسبت به برخی از اسباب بازی ها بی میل است و یا برعکس برخی دیگر را همیشه همراه خود دارد. همچنین ممکن است که کودک کلاً تمایلی به بازی با اسباب بازی نداشته باشد. دلیل چنین حالاتی را می توان به عوامل زیر مربوط دانست:
عدم علاقه کودک به اسباب بازی
عدم استفاده صحیح از اسباب بازی و رعایت نکردن رده سنی کودک برای انتخاب و در اختیار گذاشتن اسباب بازی های نامناسب توسط والدین از مهمترین دلایل بازی نکردن کودک با اسباب بازی است. به‌عنوان مثال برای کودک در سن 3 تا 6 ماهگی تهیه اسباب بازی هایی که با تکان دادن و یا لمس کردن، تولید صدای ملایمی می کنند، اسباب بازی مناسبی محسوب می شود؛ زیرا موجب تقویت گوش و حرکت سر وی به سمت صدا می شود. در 7 تا 9 ماهگی با جمع آوری اسباب بازی‌های نرم و قابل انعطاف درون سبد و قرار دادن آنها مقابل کودک، می توان باعث تقویت لامسه و در نتیجه مقایسه بافتهای مختلف اشیا توسط کودک شد. به این ترتیب مشاهده می کنید که لزومی به خریدن اسباب بازی های پیچیده و گران نیست. تنها درک درستی از توانایی کودک در سنین مختلف می تواند سبب جلب رضایت و توجه او از اسباب بازی شود.
پیشنهاد میکنیم که حتما این مقاله را هم بخوانید: بازی کودکانه در خانه
بی توجهی به علاقه و سلیقه کودک
کودکان روحیات متفاوتی دارند. در نتیجه می توانند گرایش بیشتری به رنگ، بافت و شکل خاصی داشته باشند. شناخت این عوامل می تواند در انتخاب اسباب بازی مناسب مطابق با سلیقه آنها و افزایش میلشان به بازی تأثیر مهمی داشته باشد.
زیاده روی در خرید اسباب بازی
یکی از دلایل بازی نکردن کودک خرید اسباب بازی های زیاد برای او است. حضور تنها چند اسباب بازی در بازه های زمانی مختلف کافی است تا کودک با تجزیه و تحلیل اسباب بازی به شناخت کاملی از جزئیات آنها دست یافته و تخیل و ذهن خود را در رابطه با آنها فعال کند. بنابر این اشیاع کردن اتاق کودکان با اسباب بازی های مختلف سبب می‌شود که کودک خود را با این حجم از اشیا ناشناخته در محاصره دیده و سردرگم شود.
گرایش به بازی با هم سالان
رشد اجتماعی کودک وقتی کامل می شود که بتواند با گروه همسالان خود در تعامل قرار گیرد. از این طریق می تواند با به اشتراک گذاشتن اسباب بازی های خود در کنار دوستان و همسالان، به دنیای ذهنی وخیالی یکدیگر وارد شده و اکتشافات ذهنی بیشتر از اسباب بازی داشته باشند.
جلب توجه والدین
گاهی والدین نقش خود را به اسباب بازی می دهند و به بهانه سرگرم شدن کودک با اسباب بازی های مختلفی که در اختیار آنها قرار می دهند، بدنبال مشغله های خود رفته و آنها را تنها می گذارند. کودکان براحتی می توانند فرق بین رابطه فعال و روحیات مختلف والدین را تشخیص دهند. تنها گذاشتن کودک با اسباب بازی سبب می شود تا فرصت طلایی ایجاد رابطه مثبت بین کودک و والدین از دست رفته و به مرور کودک تمایل خود را به بازی با اسباب بازی ها از دست می دهد. او بدنبال جلب توجه والدین خود بهانه گیری می کند تا بتواند آنها را معطوف خود نماید.
پیشنهاد میکنیم که حتما این مقاله را هم بخوانید: انواع بازی کودکان 5 ساله
مضرات ارتباط برقرار نکردن کودک با دیگر کودکان
بازی نکردن کودک با همسالان یعنی باقی ماندن در خیال و خلع سلاح وی از داشتن ابزاری قدرتمند برای شناخت خود و دنیای پیرامون. کودک انسان بازی را در همان دوران نوزادی با حرکت دادن دست و پا آغاز می کند. جهت دادن این بازی توسط والدین موجب شناخت وی از اعضای بدن و بهبود عملکرد آنها می شود. بازی‌ها با افزایش سن کودک ابعاد وسیع‌تری را به خود می گیرند که با کمک آنها استعداد و توانایی های بالقوه فرزندان به فعلیت رسیده و موجب تقویت توانایی های جسمی، شناختی و خلاقیت آنها می شود. از طرفی کودک می تواند ارتباط بهتری با والدین و اطرافیان خود برقرار نماید. ارتباط برقرار نکردن کودک با دیگر کودکان به معنای مسدود کردن این راه برای رشد همه جانبه کودک است.
سوالات درباره علت بازی نکردن کودک با بچه های دیگر
چرا کودک من با بچه ها بازی نمیکنه؟
بازی نکردن کودک می تواند ریشه در ذهن و جسم او داشته باشد. از مهمترین دلایل میتوان درون گرایی، نداشتن اعتماد به نفس، سلطه گری و پر توقعی و .. نام برد.
مضرات ارتباط برقرار نکردن کودک با دیگر کودکان چیست؟
این موضوع باعث ایجاد مانعی برای شناخت کودک از خود و دنیای پیرامونش می شود. بازی نکردن کودک به معنای مسدود کردن راه برای رشد همه جانبه او است.
